انتهای سوره سوره بعد سوره قبل انگلیسی عربی لیست سوره ها

سوره اعراف (۷)

مكى و شامل دويست و شش آيه

به نام خداوند بخشنده مهربان

المص.(۱) قرآن كتابى است كه به تو نازل شده. اشكالى از آن در سينه ات نباشد تا با آن به مردم هشدار بدهى و براى افراد باايمان تذكرى باشد.(۲) از آنچه از خداوندتان به شما نازل شده (از قرآن) پيروى كنيد و از اوليايى غير از آن پيروى نكنيد. توجهى كه پيدا می كنيد و افرادى كه متوجه آن می شوند كم هستند.(۳) چه بسيار شهرهايى كه ما نابود كرديم. عذاب ما هنگام شب يا در استراحت روزانه بر آن ها وارد شد.(۴) وقتى عذاب ما بر آن ها وارد شد سخنشان فقط اين بود كه ما ستمكار بوديم.(۵) ما از افرادى كه پيغمبر براى آن ها فرستاديم و همين طور از پيغمبران سؤال خواهيم كرد (كه چه كردند).(۶) و آنچه كرده اند را با اطلاع كامل براى آن ها بيان می كنيم. وقتى آن كارها را می كردند ما غايب نبوديم.(۷) سنجش اعمال آن ها در آن روز از روى حق خواهد بود. كسانی كه وزنه اعمال خوبشان سنگين باشد رستگارند.(۸) و كسانی كه وزنه اعمالشان سبك باشد افرادى هستند كه به آيات ما ظلم می كردند و خودشان ضرر كرده اند.(۹) شما را در زمين به قدرت رسانديم و وسايل زندگى شما را فراهم كرديم. ولى كم سپاسگزارى می كنيد.(۱۰) ما شما را خلق كرديم و بعد صورت بندى كرديم و بعد به فرشتگان گفتيم: به آدم سجده كنيد. همه سجده كردند غير از ابليس كه سجده نكرد.(۱۱)

خدا به او گفت: وقتى به تو امر كردم كه سجده كن چه چيزى تو را از سجده كردن باز داشت؟ شيطان گفت: من از آدم بهترم، مرا از آتش (انرژى) آفريدى و او را از خاك (ماده).(۱۲) خدا گفت: از آن پايين برو، سزاوار تو نيست كه در مورد آن تكبر بورزى، بيرون برو كه تو پست هستى.(۱۳) شيطان گفت: تا روزى كه آدم ها دوباره زنده می شوند به من مهلت بده.(۱۴) خدا گفت: به تو مهلت داده شد.(۱۵) شيطان گفت: چون مرا به اشتباه انداختى، من سر راه راست تو (به كمين آن ها) می نشينم.(۱۶) و از جلو و عقب و راست و چپ سراغ آن ها می روم و بيشتر آن ها را سپاسگزار نخواهى يافت.(۱۷) خدا گفت: از اينجا با خوارى، و رانده شده بيرون برو. جهنم را از تو و همه افرادى كه از تو پيروى كنند پر می كنم.(۱۸) ای آدم، تو و زنت ساكن بهشت شويد و از هر جاى آن خواستيد بخوريد ولى به اين درخت نزديك نشويد، چون ظالم خواهيد شد.(۱۹) شيطان آن ها را وسوسه كرد تاآلت هاى جنسى آن ها را كه از آن ها پوشيده بود برايشان آشكار كند، و به آن ها گفت كه خدا شما را فقط به خاطر اين از نزديك شدن به اين درخت منع كرده كه اگر از آن بخوريد دو فرشته می شويد يا عمر جاويد پيدا می كنيد.(۲۰) و براى آن ها قسم خورد كه من خيرخواه شما هستم.(۲۱) درنتيجه آن ها را فريب داد. چون آدم و زنش از آن درخت چشيدند آلت هاى جنسى آن ها برايشان آشكار شد، و شروع كردن كه آن را با برگ درختان بهشت بپوشانند. خداوند به آن ها گفت: آيا شما را از نزديك شدن به اين درخت منع نكردم و نگفتم كه شيطان دشمن آشكار شما است؟(۲۲)

آن ها گفتند: خداوندا، به خودمان ظلم كرديم، و اگر ما را نيامرزى و به ما رحم نكنى از زيان كاران خواهيم بود.(۲۳) خدا به آن ها گفت: پايين برويد. بعضى از شما دشمن بعضى خواهيد بود. در زمين محل و وسيله زندگى تا پايان عمرتان (تا قيامت) وجود دارد.(۲۴) خدا گفت: در آن زنده می شويد و در آن می ميريد و دوباره (براى رسيدگى به حسابتان) از آن بيرون آورده می شويد.(۲۵) اى اولاد آدم، براى شما لباسى كه آلت هاى جنسى شما را بپوشاند و زينت شما باشد نازل كرديم. البته لباس تقوا بهتر است. اين از آيات خدا است شايد آن ها متوجه شوند.(۲۶) اى فرزندان آدم، شيطان شما را فريب ندهد همان طور كه پدر و مادرتان را از بهشت بيرون كرد. لباس آن ها را از تنشان درآورد تا آن ها را متوجه آلات جنسى خودشان بكند. او و قبيله اش شما را از جايى می بينند كه شما آن ها را نمی بينيد. ما شيطان ها را اوليای افراد بی ايمان ساختيم.(۲۷) وقتى كار زشتى می كنند می گويند: پدرانمان را بر اين كار يافتيم و خدا دستور آن را به ما داده است. بگو: خدا هيچوقت به كار زشت دستور نمی دهد. آيا ندانسته از قول خدا حرف می زنيد؟(۲۸) بگو: خداوند من به عدالت امر كرده است و اين كه موقع نماز و در هر مسجدى رو به او آوريد و در حالی كه دين را براى او خالص كرده ايد او را بخوانيد. همان طور كه شما را آفريد پيش او برمی گرديد.(۲۹) خدا گروهى را هدايت كرد و گمراهى بر عده اى سزاوار شده. چون آن ها شيطان ها را به جاى خدا اوليای خود گرفتند و خيال می كنند راه صحيح را شناخته اند.(۳۰)

اى فرزندان آدم، موقع نماز و در مسجد لباس خوب بپوشيد و بخوريد و بنوشيد ولى زیاده روی نكنيد. چون خدا كسانى را كه زیاده روی می كنند دوست ندارد.(۳۱) بگو: چه كسى زينتى كه خدا براى بندگانش بوجود آورده و خوردنی هاى پاك را حرام كرده است؟ بگو: اين ها در زندگى دنيا مال افراد باايمان است و روز قيامت هم فقط به آن ها اختصاص دارد. ما آيات را اين طور براى دانايان توضيح می دهيم.(۳۲) بگو: خداوند من فقط كارهاى زشت را چه آشكار باشد چه پنهان، و گناه و تجاوز به ناحق و شرك به خدا را كه دليلى براى آن نازل نكرده، و از قول خدا ندانسته حرف زدن را حرام كرده است.(۳۳) براى ايمان آوردن هر دسته اى مهلتى وجود دارد، وقتى مهلتشان تمام شد نمی توانند ساعتى عذاب را عقب يا جلو بياندازند.(۳۴) اى فرزندان آدم، وقتى پيغمبرانى از خودتان كه آيات مرا به شما می گويند پيش شما آمدند بدانيد كسانی كه پرهیزکار شدند و كار خود را اصلاح كردند ترس و غصه اى ندارند.(۳۵) و كسانی كه آيات ما را انكار كردند و تكبر ورزيدند اهل آتش جهنم هستند و هميشه در آن خواهند بود.(۳۶) چه كسى ظالم تر از انسانى است كه دروغى را به خدا افترا بزند (از قول خدا بگويد) يا منكر آيات خدا شود؟ سهم آن ها از آنچه براى ايشان مقرر شده به آن ها می رسد. وقتى كه فرستادگان ما براى گرفتن جانشان پيش آن ها بيايند به آن ها می گويند: كسانى را كه غير از خدا می خوانديد كجا هستند؟ می گويند: آن ها را گم كرده ايم، عليه خود شهادت می دهند كه كافر بودند.(۳۷)

خداوند گفت: شما هم با گروه هاى جن و انسى كه قبل از شما از دنيا رفتند وارد آتش جهنم شويد. هر گاه گروهى وارد جهنم شوند گروه ديگر را لعنت می كنند تا وقتى كه همگى وارد جهنم شوند و به هم برسند. بعدی ها درباره قبلی ها می گويند: خداوندا، اين ها ما را گمراه كردند، عذاب آن ها را از آتش جهنم چند برابر بده. خداوند می گويد: عذاب همه دوبرابر است ولى شما نمی دانيد.(۳۸) قبلی ها به بعدی ها می گويند: شما فضلى بر ما نداريد، بنابراين عذاب را به خاطر كارهايى كه كرده ايد بچشيد.(۳۹) درهاى آسمان براى كسانی كه منكر آيات ما شدند و خود را بالاتر از آن ديدند كه آن را بپذيرند باز نمی شود و وارد بهشت نمی شوند تا موقعى كه شتر از سوراخ سوزن رد شود. ما گناه كاران را اين طور مجازات می كنيم.(۴۰) جاى آن ها در جهنم است و پرده هايى از آتش بالاى سر آن ها است. ما ستمكاران را اين طور مجازات می كنيم.(۴۱) و كسانی كه ايمان آوردند و كار درست كردند اهل بهشت خواهند بود. و هميشه در آن هستند. البته ما هيچ كس را بيشتر از تواناييش مكلف نمی كنيم.(۴۲) ما هر كينه اى را كه در دل دارند از آن خارج می كنيم، زير پاى آن ها نهرها روان است و می گويند: ستايش اختصاص به خدا دارد كه ما را به چنين جايى راهنمايى كرد، اگر خدا ما را هدايت نمی كرد خودمان هدايت نمی شديم. پيغمبران خداوندمان حقيقت را براى ما آوردند، به آن ها گفته می شود: اين بهشتى است كه به خاطر كارهايى كه می كرديد به شما داده شده است.(۴۳)

اهل بهشت به اهل جهنم می گويند: ما وعده اى كه خداوندمان به ما داده بود درست يافتيم، آيا شما هم وعده اى كه خداوندتان به شما داده بود درست يافتيد؟ می گويند: بله. آن وقت اعلام كننده اى ميان آن ها اعلام می كند كه لعنت خدا بر ستمكاران.(۴۴) ستمكارانى كه مردم را از راه خدا باز می دارند و انحراف آن را می خواهند و منكر آخرت هستند.(۴۵) بين اين دو دسته مانعى هست و در اعراف مردانى هستند كه هر كدام آن ها را با علامتشان می شناسند و بهشتيان را صدا می زنند و می گويند: سلام بر شما. اين ها هنوز وارد آن نشده اند ولى اميد آن را دارند.(۴۶) و وقتى چشمشان متوجه اهل جهنم می شود، می گويند: خداوندا، ما را در شمار افراد ظالم قرار مده.(۴۷) اهل اعراف، مردانى را كه از روى علامتشان می شناسند صدا می زنند و می گويند: جمعيت شما و تكبرى كه داشتيد نفعى براى شما نداشت.(۴۸) آيا اين ها همان افرادى هستند كه قسم می خورديد كه خدا رحمتى به آن ها نمی كند؟ به آن ها گفته می شود: وارد بهشت شويد، ترسى و غصه اى نداريد.(۴۹) اهل جهنم اهل بهشت را صدا می زنند و می گويند: مقدارى آب يا مقدارى از آنچه خدا روزى شما كرده به ما بدهيد. اهل بهشت می گويند: خدا اين ها را براى افراد بی ايمان حرام كرده است.(۵۰) ما امروز افراد بی ايمانى را كه دينشان را سرگرمى و بازى پنداشتند و زندگى دنيا آن ها را فريب داد فراموش می كنيم همان طور كه ديدار امروزشان را فراموش كردند و منكر آيات ما می شدند.(۵۱)

ما كتابى براى ايشان آورديم و با آگاهى آن را توضيح داديم. كتابى كه براى افراد باايمان هدايت و رحمت است.(۵۲) آيا انتظار تاويل آن را دارند؟ روزى كه تاويل آن بيايد افرادى كه قبلاً آن را فراموش كردند، می گويند پيغمبران خداى ما حقيقت را براى ما آوردند. آيا شفيع هايى وجود دارند كه شفاعت ما را بكنند؟ يا ما را برگردانند تا عملى غير از آنچه می كرديم بكنيم؟ آن ها خودشان ضرر كردند و شفيعانى را كه به دروغ می تراشيدند پيدا نمی كنند.(۵۳) ارباب (صاحب اختیار) شما خدا است كه آسمان ها و زمين را در شش روز (شش مرحله) آفريد، آنگاه به عرش پرداخت. روز را با شب می پوشاند كه با ميل دنبال آن میگردد، خورشيد و ماه و ستارگان به امر او مسخر شده اند. بدانيد كه آفرينش و فرمان در اختيار او است. خدا، صاحب اختيار همه مردم جهان ، پاك و پربركت است.(۵۴) خداوندتان را با تضرع (تواضع و فروتنى) و پنهانى بخوانيد. چون او افراد متجاوز را دوست ندارد.(۵۵) در زمين پس از اصلاح آن، فساد نكنيد و او را با ترس و اميد بخوانيد. چون رحمت خدا به افراد نيكوكار نزديك است.(۵۶) اوست كه قبل از رحمتش بادها را براى بشارت می فرستد تا اين كه ابرهاى سنگين را جابجا كند. ما آن ابرها را به طرف سرزمين مرده می بريم و از آن باران را نازل می كنيم و به وسيله آن هر نوع محصولى پديد می آوريم. ما مرده ها را اين طور زنده می كنيم. براى اين كه شما متوجه شويد.(۵۷)

زمين پاك گياهش را به دستور خداوندش می روياند و زمين ناپاك جز گياهانى كم و بی فايده نمی روياند. ما آيات را براى افرادى كه سپاسگزارى می كنند، اين طور روشن می كنيم.(۵۸) ما نوح را پيش قومش فرستاديم. او گفت: خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسی كه بنده و مطيع محض و بی چون و چراى دستورهاى او باشيد) غير از او براى شما وجود ندارد، من از عذاب روز بزرگ بر شما می ترسم.(۵۹) سران قومش گفتند: ما تو را در گمراهى آشكارى می بينيم.(۶۰) نوح گفت، اى قوم من، من گمراه نيستم ولى من فرستاده صاحب اختيار همه مردم جهان هستم.(۶۱) پيام خداوندم را به شما میگويم و خير شما را می خواهم و از طرف خدا چيزهايى را می دانم كه شما نمی دانيد.(۶۲) آيا از اين كه مردى از خودتان تذكرى از جانب خداوندتان براى شما بياورد تا به شما هشدار بدهد كه پرهیزکار باشيد تا مورد رحمت قرار گيريد تعجب می كنيد؟(۶۳) ولى حرف او را قبول نكردند و ما او و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند با كشتى نجات داديم و كسانى را كه منكر آيات ما شدند غرق كرديم. آن ها افراد كوردلى بودند.(۶۴) به سوى قوم عاد برادرشان هود را فرستاديم. او گفت: اى قوم من، خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسی كه بنده و مطيع محض و بی چون و چراى دستورهاى او باشيد) غير از او براى شما وجود ندارد، آيا از نافرمانى و عذاب خدا نمی ترسيد؟(۶۵) سران بی ايمان قومش گفتند: تو را آدم كم عقلى می بينيم و گمان می كنيم كه دروغگويى.(۶۶) هود گفت: من كم عقل نيستم ولى فرستاده صاحب اختيار همه مردم جهان هستم.(۶۷)

پيام خداوندم را به شما می رسانم و من خيرخواه امين شما هستم.(۶۸) آيا از اين تعجب می كنيد كه براى شما تذكرى از جانب خداوندتان بر مردى از خودتان آمده تا به شما هشدار بدهد؟ وقتى را به ياد آوريد كه شما را بعد از قوم نوح جانشين كرد و شما را از لحاظ بدنى بزرگ تر از آنان ساخت. پس نعمت هاى خدا را به ياد آوريد شايد رستگار شويد.(۶۹) گفتند: آيا آمده اى كه ما فقط خدا را بندگى كنيم و آنچه راکه پدرانمان می پرستيدند ترك كنيم؟! اگر راست می گويى عذابى را كه ما را از آن می ترسانى براى ما بياور.(۷۰) هود گفت: عذاب و غضب خداوندتان بر شما واقع شده. آيا با من درباره اسم هايى كه خودتان و پدرانتان گذاشته ايد بگومگو می كنيد؟ خدا هيچ دليلى براى وجود آن ها نازل نكرده، بنابراين انتظار بكشيد، من هم با شما انتظار میكشم.(۷۱) بنابراين ما با رحمت خود، او و افرادى كه با او بودند را نجات داديم و دنباله كسانى را كه منكر آيات ما می شدند و ايمان نداشتند قطع كرديم.(۷۲) و به سوى قوم ثمود برادرشان صالح را فرستاديم. صالح به آن ها گفت: اى قوم من، خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسی كه در مقابل او احساس يا ابراز كوچكى كنيد و بدون چون و چرا از دستورهاى او پيروى كنيد) غير از خدا براى شما وجود ندارد. دليل روشنى از جانب خداوندتان براى شما آمده، اين شتر مال خداست. نشانه اى براى شماست، بگذاريد در زمين خدا بچرد و آسيبى به او نرسانيد، چون عذاب دردناكى شما را فرا می گيرد.(۷۳)

زمانى را به ياد آوريد كه خدا شما را بعد از قوم عاد در زمين جانشين ساخت و شما را در آن قرار داد كه در دشت هاى آن قصر می سازيد و از كوه ها خانه می تراشيد. بنابراين نعمت هاى خدا را به ياد داشته باشيد و در زمين به فساد دامن نزنيد.(۷۴) سران قومش كه تكبر داشتند به افراد ضعيفشان كه به حرف هاى صالح ايمان آورده بودند گفتند: آيا شما می دانيد كه صالح از جانب خداوندش فرستاده شده؟! آن ها گفتند: ما به رسالتى كه براى آن فرستاده شده ايمان داريم.(۷۵) متكبران گفتند: ما آن چيزى را كه شما به آن ايمان داريد، قبول نداريم.(۷۶) بنابراين شتر را كشتند و از امر خداوندشان سرپيچى كردند و گفتند كه اى صالح، اگر پيغمبرى، عذابى را كه به ما وعده می دهى براى ما بياور.(۷۷) درنتيجه دچار زلزله شدند و در خانه هايشان از پا در آمدند.(۷۸) صالح از آن ها رو گرداند و گفت: اى قوم من، پيام خداوندم را به شما ابلاغ كردم و شما را نصيحت كردم ولى شما افرادى را كه نصيحت می كنند دوست نداريد.(۷۹) و زمانى را يادآورى كن كه لوط به قومش گفت: آيا كار زشتى می كنيد كه احدى از افراد بشر قبل از شما چنين كارى نكرده است؟!(۸۰) شما به جاى زنان با مردان شهوت رانى می كنيد. شما افراد متجاوزى هستيد.(۸۱)

جواب قومش فقط اين بود كه آن ها را از شهرتان بيرون كنيد، اين ها آدم هايى هستند كه تظاهر به پاكى می كنند.(۸۲) بنابراين ما او و خانواده اش را، غير از زنش، نجات داديم. زنش از افرادى بود كه گرفتار عذاب شدند.(۸۳) و بر آن ها بارانى (از سنگ) بارانديم. نگاه كن عاقبت گناه كاران چه بود.(۸۴) به شهر مدين برادرشان شعيب را فرستاديم. شعيب گفت: اى قوم من خدا را بندگى كنيد، معبودى غير از او براى شما وجود ندارد. دليل روشنى از جانب خداوندتان براى شما آمده، بنابراين پيمانه و وزن را كامل بدهيد و اموال مردم را كم ندهيد و در زمين پس از اصلاح آن خرابكارى نكنيد، اگر افراد باايمانى هستيد بدانيد كه اين كار براى شما بهتر است.(۸۵) سر هر راهى ننشينيد تا مردم را بترسانيد، تا شخصى را كه ايمان آورده از راه خدا باز داريد و در صدد انحراف آن ها باشيد. وقتى را به خاطر آوريد كه شما كم بوديد و خدا شما را زياد كرد. نگاه كنيد كه عاقبت كار خرابكاران چه بود.(۸۶) اگر عده اى از شما به پيامى كه براى شما آورده ام ايمان آوردند و عده اى ايمان نياوردند، شما صبر و استقامت داشته باشيد تا خدا بين ما حكم كند. او بهترين حكم كننده است.(۸۷)

سران متكبر قومش گفتند: اى شعيب، تو را و تمام كسانى را كه با تو ايمان آورده اند از شهرمان بيرون می كنيم يا به دين ما برمی گرديد. شعيب گفت: حتى اگر از اين كار بدمان بيايد؟(۸۸) بعد از اين كه خدا ما را از شرك نجات داد اگر به دين شما برگرديم دروغى را به خدا افترا زدهايم. سزاوار ما نيست كه به آيين شرك برگرديم مگر اين كه صاحب اختيار ما، خدا، بخواهد. دامنه علم خداوند ما شامل همه چيز می شود. بر خدا توكل كرده ايم. خداوندا، بين ما و قوم ما به حق داورى كن، تو بهترين داور هستى.(۸۹) سران كافر قومش گفتند: اگر از شعيب پيروى كنيد زيان كاريد.(۹۰) زلزله آن ها را فرا گرفت و در خانه خودشان از پا درآمدند.(۹۱) افرادى كه منكر شعيب شده بودند، مثل اين كه اصلاً در آن شهر نبوده اند. منكرين شعيب زيان كردند.(۹۲) شعيب از آن ها رو گرداند و گفت: اى قوم من، من پيغام خداوندم را به شما رساندم و شما را نصيحت كردم، پس چگونه و چرا بر نابودى افرادى كه كافرند افسوس بخورم؟(۹۳) هيچ پيغمبرى را به شهرى نفرستاديم مگر اين كه اهل آن شهر را دچار فقر و قحطى كرديم، شايد متواضع شوند.(۹۴) بعد رفاه را به جاى فقر آورديم تا اين كه زياد شدند و ما را نديده گرفتند و گفتند: رنج و راحتى به پدران ما رسيد. ما ناگهان بدون اين كه توجه پيدا كنند آن ها را دچار عذاب كرديم.(۹۵)

اگر اهالى شهرها ايمان بياورند و پرهیزکار شوند، براى آن ها درهاى بركت را از آسمان و زمين باز می كنيم، ولى آن ها منكر شدند لذا ما آن ها را به خاطر كارهايى كه می كردند دچار عذاب كرديم.(۹۶) آيا اهالى شهرها از اين كه عذاب ما شب در حالی كه خوابند سراغ آن ها بيايد در امان هستند؟(۹۷) يا از اين كه عذاب ما موقع صبح كه در حال سرگرمى و بازى هستند سراغ آن ها بيايد در امان هستند؟(۹۸) آيا خيالشان از عذاب خدا جمع است؟ در حالی كه فقط افراد زيان كار (به علت نادانى) از نيامدن عذاب خدا خاطر جمع هستند.(۹۹) آيا افرادى كه زمين را پس از ساكنين قبلى آن به ارث بردند، هدايت نشده و نفهميده اند كه اگر بخواهيم آن ها را به علت گناهانشان دچار مصيبت می كنيم و بر قلبشان مهر می زنيم كه (حقيقت را) نشنوند.(۱۰۰) اين شهرهايى است كه اخبار آن را به تو می گوييم. پيغمبرانشان دلايل روشن براى آن ها آوردند و آن ها كسانى نبودند كه به آنچه قبلاً تكذيب می كردند ايمان بياورند. خدا اين طور بر دل هاى كافرين مهر می زند.(۱۰۱) در اكثر آن ها وفاى به عهدى نيافتيم و بيشتر آن ها را نا فرمان يافتيم.(۱۰۲) بعد از آن ها موسى را با آيات خودمان پيش فرعون و سران كشورش فرستاديم ولى آن ها به آيات ما ظلم كردند (آن را قبول نكردند). نگاه كن عاقبت كار تبهكاران چه بود.(۱۰۳) موسى گفت: اى فرعون، من فرستاده صاحب اختيار همه مردم جهان هستم.(۱۰۴)

بر من واجب است كه درباره خدا چيزى جز حق نگويم. معجزه اى از خداوندتان براى شما آورده ام بنابراين بنی اسرائيل را با من بفرست.(۱۰۵) فرعون گفت: اگر راست می گويى معجزه اى را كه آورده اى به ما نشان بده.(۱۰۶) لذا موسى عصايش را انداخت، ناگهان اژدهاى آشكارى شد.(۱۰۷) و دستش را از يقه اش درآورد كه در نظر بينندگان سفيد شده بود.(۱۰۸) سران قوم فرعون گفتند: اين مرد ساحر ماهرى است.(۱۰۹) می خواهد شما را از سرزمين خودتان بيرون كند، شما چه می فرماييد؟(۱۱۰) گفتند: كار موسى و برادرش را عقب بيانداز و افرادى را به شهرها بفرست تا ساحران را جمع كنند.(۱۱۱) تا هر ساحر زبردستى را پيش تو بياورند.(۱۱۲) ساحران پيش فرعون آمدند و گفتند: آيا اگر ما بر موسى غلبه كنيم پاداشى داريم؟(۱۱۳) فرعون گفت: آرى، شما از مقربان ما خواهيد بود.(۱۱۴) جادوگران گفتند: اى موسى، تو اول عصايت را می اندازى يا ما بياندازيم؟(۱۱۵) موسى گفت: شما بياندازيد. چون جادوگران عصاها و طناب هايشان را انداختند، چشم مردم را سحر كردند و آن ها را ترساندند و سحر بزرگى نمودند.(۱۱۶) ما به موسى وحى كرديم كه عصايت را بيانداز. چون انداخت، همه چيزهايى را كه درست كرده بودند بلعيد.(۱۱۷) حق ثابت شد و كارهايى كه می كردند باطل شد.(۱۱۸) و جادوگران مغلوب و خوار شدند.(۱۱۹) جادوگران به سجده افتادند.(۱۲۰)

و گفتند: ما به صاحب اختيار همه مردم جهان ايمان آورديم.(۱۲۱) به خداى موسى و هارون.(۱۲۲) فرعون گفت: آيا قبل از اين كه به شما اجازه بدهم به او ايمان آورديد؟! اين نقشه اى است كه در شهر كشيده ايد تا اهالى آن را از آن بيرون كنيد. نتيجه كار خود را خواهيد دانست.(۱۲۳) دست و پايتان را بر خلاف هم می برم و بعد همه شما را به دار می زنم.(۱۲۴) جادوگران گفتند: ما پيش صاحب اختيارمان برمی گرديم.(۱۲۵) تو فقط به خاطر اين از ما انتقام می گيرى كه چون آيات صاحب اختيارمان براى ما آمد به آن ايمان آورديم. خداوندا، به ما صبر بده و ما را مسلمان (تسليم حكم خودت) از دنيا ببر.(۱۲۶) سران قوم فرعون گفتند: آيا موسى و قومش را می گذارى كه در زمين فساد كنند و تو و معبودهاى تو را ترك كنند؟ فرعون گفت: پسرانشان را می كشيم و دخترانشان را زنده می گذاريم. ما بر آن ها مسلط هستيم.(۱۲۷) موسى به قومش گفت: از خدا كمك بخواهيد و استقامت داشته باشيد. زمين مال خدا است، آن را به هر يك از بندگانش كه بخواهد می دهد. عاقبت كار متعلق به افراد پرهیزکار است.(۱۲۸) قومش گفتند: ما قبلاً اذيت می شديم و بعد از اين كه تو آمدى باز هم اذيت می شویم . موسى گفت: امكان دارد صاحب اختيار شما دشمن شما را نابود كند و شما را در زمين جانشن قدرت آن ها كند تا ببيند شما چگونه عمل می كنيد.(۱۲۹) ما پيروان فرعون را دچار قحطى و كمبود محصول كرديم شايد متوجه شوند.(۱۳۰)

وقتى وضع خوبى براى آن ها پيش می آمد می گفتند: نتيجه كار خودمان است. و اگر بلايى به آن ها می رسيد آن را به نحسى موسى و افرادى كه با او بودند نسبت می دادند. آگاه باشيد كه پيش آمدهاى بد آن ها از جانب خدا است ولى بيشتر آن ها اين را نمی دانند.(۱۳۱) گفتند: هر معجزه اى بياورى كه ما را جادو كنى (باز هم) به تو ايمان نخواهيم آورد.(۱۳۲) پس ما بر آن ها طوفان و ملخ و شپش و قورباغه و خون را، كه هر كدام از آن ها معجزه اى بود، فرستاديم، ولى آن ها تكبر ورزيدند، چون قوم گناه كارى بودند.(۱۳۳) وقتى عذاب بر آن ها وارد شد گفتند: اى موسى، خداوندت را بر اساس عهدى كه با او دارى بخوان، اگر عذاب را از ما برطرف كردى حتماً به تو ايمان می آوريم و بنی اسرائيل را با تو میفرستيم.(۱۳۴) چون عذاب را تا وقتى كه به پايان مهلتشان برسند از آن ها برطرف كرديم، عهد خود را شكستند.(۱۳۵) بنابراين ما از آن ها انتقام گرفتيم و آن ها را در دريا غرق كرديم، چون منكر آيات ما شدند و از آن غافل بودند.(۱۳۶) و شرق و غرب زمينى را كه به آن بركت داده بوديم به قومى كه تضعيف می شدند واگذار كرديم. وعده خوب خداوند تو به بنی اسرائيل به خاطر استقامتى كه به خرج دادند عملى شد و آنچه را فرعون و قومش می ساختند و ساختمان هايى را كه بالا می بردند نابود كرديم.(۱۳۷)

و بنی اسرائيل را از دريا عبور داديم و به قومى رسيدند كه بت می پرستيدند. گفتند: اى موسى، براى ما معبودى (بتى كه بپرستيم) درست كن همان طور كه آن ها هم بت هايى دارند. موسى گفت شما افراد نادانى هستيد.(۱۳۸) بت هايى كه اين ها می پرستند از بين رفتنى است و كارى كه می كنند باطل است.(۱۳۹) آيا غير از خدا دنبال معبودى براى شما بگردم؟ در صورتى كه او شما را (با فرستادن پيغمبران) بر جهانيان برترى داد.(۱۴۰) زمانى را به ياد بياوريد كه شما را از آل فرعون، كه شما را به سختى عذاب می كردند، نجات داد. آن ها پسران شما را می كشتند و دختران شما را زنده می گذاشتند. اين كار از طرف خداوندتان امتحان بزرگى بود.(۱۴۱) با موسى قرار سى شب را گذاشتيم و آن را با ده شب ديگر كامل كرديم. قرار خداوندش چهل شب شد. موسى به برادرش هارون گفت: در بين قوم من جانشين من باش و كارها را درست كن و از راه افراد خرابكار پيروى مكن.(۱۴۲) وقتى موسى به محل وعده ما آمد و خداوندش با او صحبت كرد موسى گفت: خداوندا، خودت را به من نشان بده تا تو را ببينم. خدا گفت: هرگز مرا نمی بينى ولى به كوه نگاه كن، اگر سر جايش باقى ماند مرا خواهى ديد. چون خداوندش به كوه تجلى كرد آن را با خاك يكسان كرد و موسى بی هوش افتاد. چون به هوش آمد گفت: خداوندا، تو بالاتر از اين هستى كه ديده شوى، توبه كردم، من اولين مؤمن هستم.(۱۴۳)

خدا گفت: اى موسى، من تو را با پيام ها و سخنانم برگزيدم. آنچه به تو دادم بگير و سپاسگزار باش.(۱۴۴) و در الواح تورات براى او هر نوع موعظه اى نوشتيم و هر چيزى را توضيح داديم و گفتيم: آن را با قدرت بگير و به قومت دستور بده كه آن را به بهترين وجه حفظ كنند. جاى افرادى را كه اطاعت نكنند به شما نشان خواهم داد.(۱۴۵) افرادى را كه به ناحق در زمين تكبر می ورزند از آياتمان باز می دارم. هر معجزه اى ببينند به آن ايمان نمی آورند. اگر راه صحيح را ببينند آن را راه خود نمی گيرند و اگر راه غلط را ببينند آن را در پيش می گيرند. اين به خاطر آنست كه منكر آيات ما شدند و از آن غافل بودند.(۱۴۶) كسانی كه منكر آيات ما و ديدار آخرت شدند، اعمالشان از بين رفته است. آيا غير از اين است كه جزاى اعمال خود را می بينند؟(۱۴۷) قوم موسى پس از رفتن موسى از زيورهايشان هيكل گوساله اى درست كردند كه صدايى می كرد. آيا نديدند كه با آن ها حرف نمی زند و راهى به آن ها نشان نمی دهد؟ آن ها، آن را معبود خود ساختند و ظلم كردند.(۱۴۸) وقتى پشيمان شدند و ديدند كه گمراه شده اند گفتند: اگر خداوندمان به ما رحم نكند و ما را نيامرزد، حتماً از افراد زيان كار خواهيم بود.(۱۴۹)

وقتى موسى خشمگين و متاسف پيش قومش برگشت، گفت: بعد از رفتن من بد جانشينى براى من بوديد. آيا در كار خداوندتان عجله كرديد؟ الواح را انداخت و موهاى سر برادرش را گرفت و به طرف خود می كشيد. برادرش گفت: اى پسر مادرم، قوم، مرا ضعيف كردند و نزديك بود مرا بكشند. باعث نشو كه دشمنان مرا سرزنش كنند و مرا جزو افراد ظالم قرار مده.(۱۵۰) موسى گفت: خداوندا، من و برادرم را بيامرز و ما را مشمول رحمت خود ساز، تو بهترين رحمت كننده اى.(۱۵۱) خشم خداوند و خوارى در زندگى دنيا افرادى را كه گوساله را خداوند خود ساختند، فرامی گيرد. ما كسانى را كه افترا می زنند اين طور مجازات می كنيم.(۱۵۲) و خداوند تو افرادى را كه كار بد كردند و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند می آمرزد، چون خدا آمرزنده و مهربان است.(۱۵۳) وقتى خشم موسى فرونشست الواح را گرفت و در نوشته هاى آن براى افرادى كه از خداوندشان می ترسيدند، هدايت و رحمت وجود داشت.(۱۵۴) موسى از بين قومش هفتاد نفر را براى ميعاد ما انتخاب كرد. وقتى دچار زمين لرزه شدند موسى گفت: خداوندا، اگر می خواستى قبلاً آن ها و مرا هلاك می كردى، آيا ما را به علت كارهايى كه افراد نادان ما كردند هلاك می كنى؟ اين فقط امتحان تو است. هر كسى را كه بخواهى گمراه می كنى و هر كس را بخواهى هدايت می كنى. تو ياور مايى، ما را بيامرز و به ما رحم كن. تو بهترين آمرزنده اى.(۱۵۵)

وضع خوبى براى ما در دنيا و آخرت مقرر فرما. ما به راه تو هدايت شديم (یا به قولی، به سوی تو بازگشتیم). خداوند گفت: عذاب من به هر كس كه بخواهم می رسد و رحمت من شامل هر چيزى است. آن را براى افرادى كه مسلط بر هوس هاى خود هستند و زكات می دهند و به آيات ما ايمان می آورند مقرر می كنم.(۱۵۶) افرادى كه از (اين) رسول پيروى می كنند، پيغمبر درس نخوانده اى كه نامش را در تورات و انجيل می يابند، كه آن ها را به كارهاى نيك امر كرده و از كارهاى زشت نهى می كند و خوردنی هاى پاك را براى آن ها حلال می كند و ناپاك ها را حرام می سازد و بار سنگين و قيد و بندهايى كه بر دوش آن ها بود برمی دارد. بنابراين افرادى كه به او ايمان آوردند و به او احترام گذاشتند و او را يارى كردند و از نورى كه با او نازل شده پيروى كردند، رستگار هستند.(۱۵۷) بگو: اى مردم، من فرستاده خدا براى همه شما هستم. خدايى كه فرمانروايى آسمان ها و زمين مال او است. معبودى (كسی كه بنده و مطيع محض و بی چون و چراى او باشيد) غير از او وجود ندارد. زنده می كند و می ميراند. بنابراين به خدا و رسول نبى بی سوادش كه به خدا و كلماتش ايمان دارد ايمان بياوريد و از او پيروى كنيد تا هدايت شويد.(۱۵۸) عده اى از قوم موسى مردم را به حق هدايت می كنند و به وسيله آن عدالت را اجرا می كنند.(۱۵۹)

بنی اسرائيل را به دوازده قبيله و گروه تقسيم كرديم. وقتى از موسى آب خواستند، به موسى وحى كرديم كه با عصايت به سنگ بزن. چون زد، دوازده چشمه از آن روان شد و هر گروهى محل آب خوردن خود را می شناخت. ابر را سايبان ايشان ساختيم و «من و سلوى» (دو نوع خوردنى) براى آن ها فرستاديم و گفتيم: از خوردنی هاى پاكى كه نصيب شما كرده ايم بخوريد. آن ها به ما ظلم نكردند، ولى به خودشان ظلم كردند.(۱۶۰) وقتى را يادآورى كن كه به آن ها گفته شد: در اين شهر ساكن شويد و از هر جاى آن كه خواستيد بخوريد و بگوييد گناهان ما را ببخش و با فروتنى از در وارد شويد تا خطاهاى شما را بيامرزيم. ما پاداش نيكوكاران را زياد می كنيم.(۱۶۱) ستمكاران آن ها سخنى را كه به آن ها گفته شده بود عوض كردند، لذا ما به خاطر ظلمى كه كردند عذابى آسمانى براى آن ها فرستاديم.(۱۶۲) درباره شهرى كه كنار دريا قرار داشت از آن ها سؤال كن، آن وقتى كه در روز شنبه تجاوز می كردند (به جاى تعطيل كار می كردند). وقتى كه ماهی ها روز شنبه روى آب می آمدند و روزهاى غير از شنبه پيش آن ها نمی آمدند. ما آن ها را به سبب نافرمانیشان اين طور امتحان كرديم.(۱۶۳)

آن وقتى كه عده اى از آن ها گفتند: چرا افرادى را كه خدا آن ها را هلاك می كند يا آن ها را به سختى عذاب می كند موعظه می كنيد؟ گفتند: اين موعظه معذرتى براى ما پيش خداوند شما است. ممكن است آن ها پرهیزکار شوند.(۱۶۴) چون تذكرهايى را كه به آن ها داده شده بود فراموش كردند افرادى را كه از بدى نهى می كردند نجات داديم و ستمكاران را به علت اطاعت نكردنشان به عذاب سختى دچار كرديم.(۱۶۵) چون از كارهايى كه نهى شده بودند سرپيچى كردند، به آن ها گفتيم: ميمون هاى رانده شده باشيد.(۱۶۶) و زمانى كه خداوندت اعلام كرد كه تا روز قيامت كسانى را عليه آن ها برمی انگيزد كه آن ها را به سختى عذاب كنند. چون حسابرسى خداوندت سريع است، و او آمرزنده مهربان است.(۱۶۷) آن ها را در زمين به صورت طايفه هايى درآورديم. عده اى از آن ها درستكارند و عده اى برخلاف آن، و آن ها را با خوبی ها و بدی ها امتحان كرديم شايد به اطاعت از دستورهاى خداوند برگردند.(۱۶۸) بعد از آن ها افرادى جاى آن ها را گرفتند كه وارث كتاب شدند. آن ها متاع اين دنيا را ترجيح دادند و می گويند: گناهان ما آمرزيده خواهد شد. اگر با متاعى مثل آن برخورد كنند آن را می گيرند. آيا از آن ها در تورات تعهد گرفته نشده كه فقط حقيقت را از قول خدا بگويند؟ و آن ها آنچه در تورات است خوانده اند. خانه آخرت براى افراد پرهیزکار بهتر است، آيا اين را نمی فهميد؟(۱۶۹) كسانی كه پايبند كتاب الهى هستند و نماز را به پا می دارند (درستكارند). ما پاداش درست كاران را ضايع نمی كنيم.(۱۷۰)

و وقتى را يادآورى كن كه كوه را مثل چترى بالاى سرشان قرار داديم و خيال كردند كه روى آن ها می افتد، و به آن ها گفتيم: توراتى را كه به شما داده شده با قوت تمام بگيريد و آنچه در آن است يادآورى كنيد تا پرهیزکار شويد.(۱۷۱) هنگامى را يادآورى كن كه خداوندت از پشت فرزندان آدم، نسل هاى آن ها را گرفت و آن ها را بر خودشان شاهد ساخت و گفت: آيا من خداوند شما نيستم؟ گفتند: آرى، شهادت می دهيم. تا روز قيامت نگوييد كه ما از اين مطلب غافل بوديم.(۱۷۲) يا نگوييد كه قبلاً پدران ما مشرك بودند و ما نسل بعد از آن ها بوديم، آيا ما را به علت كارهايى كه طرفداران باطل كردند هلاك می كنى؟(۱۷۳) ما آيات را اين طور توضيح می دهيم تا به اطاعت از كتاب الهى برگردند.(۱۷۴) سرگذشت كسی كه آياتمان را به او داديم براى آن ها بخوان كه چطور از آن جدا شد و شيطان دنبال او رفت و او را گمراه كرد.(۱۷۵) اگر می خواستيم قدر او را به وسيله آياتمان بالا می برديم، ولى او به زمين دل بست و از دلخواه خود پيروى كرد. حكايت او مثل حكايت سگ است كه اگر به او حمله كنى، زبانش را از دهان بيرون می آورد و اگر او را ترك كنى، باز همين كار را می كند. اين حكايت افرادى است كه منكر آيات ما شدند. داستان ها را به آن ها بگو، شايد درباره آن فكر كنند.(۱۷۶) حكايت افرادى كه منكر آيات ما شدند و به خودشان ظلم كردند چقدر بد است.(۱۷۷) كسى را كه خدا هدايت كند هدايت شده و كسانى را كه گمراه كند زيان كارند.(۱۷۸)

تعداد زيادى از جن و انس را براى جهنم آفريده ايم. دل دارند ولى با آن نمی فهمند، چشم دارند ولى با آن نمی بينند، گوش دارند ولى با آن نمی شنوند، آن ها مثل چهارپايان هستند، بلكه از آن ها گمراه ترند. آن ها غافل هستند.(۱۷۹) خدا اسم هاى نيكويى دارد، او را با آن ها بخوانيد و كسانى را كه اسم هاى خدا را تحريف می كنند ترك كنيد. آن ها مجازات كارهايى را كه می كردند خواهند ديد.(۱۸۰) عده اى از افرادى كه خلق كرده ايم، مردم را به حق هدايت می كنند و به وسيله آن عدالت را رعايت می كنند.(۱۸۱) كسانى را كه منكر آيات ما شدند كم كم از جايى كه نمی دانند گرفتار می كنيم.(۱۸۲) و به آن ها مهلت می دهم، نقشه من دقيق است.(۱۸۳) آيا فكر نكردند كه دوستشان (پيغمبر) ديوانه نيست؟ او فقط آشكارا مردم را از عواقب كار بدشان برحذر می دارد.(۱۸۴) آيا در ملكوت آسمان ها و زمين و آنچه خدا آفريده نگاه نكردند؟ شايد پايان مهلتى كه به آن ها داده شده نزديك باشد. آن ها بعد از قرآن به چه سخنى ايمان می آورند؟(۱۸۵) كسانى را كه خدا گمراه كند، راهنمايى براى آن ها وجود ندارد و آن ها را در طغيانشان سرگردان میگذارد.(۱۸۶) از تو می پرسند كه قيامت چه وقت برقرار می شود؟ بگو: علم آن فقط پيش خداوند من است. و خداوند آن را فقط در وقت خود آشكار می سازد. قيامت بر آسمان ها و زمين سنگين است. ناگهانى سراغ شما می آيد. از تو (درباره قيامت) سؤال می كنند مثل اين كه تو از آن خبر دارى. بگو: فقط خدا از آن اطلاع دارد، ولى بيشتر مردم اين را نمی دانند.(۱۸۷)

بگو: من مالك نفع و ضررى براى خودم نيستم مگر تا آنجا كه خدا بخواهد. اگر غيب می دانستم نفع بيشترى به دست می آوردم و آسيبى به من نمی رسيد. من فقط بيم دهنده و مژده دهنده افراد باايمان هستم.(۱۸۸) خدا وجودى است كه شما را از يك تن آفريد و همسرش را هم از آن قرار داد تا با آن آرامش بيابد. چون با او آميزش كرد، بار سبكى گرفت و مدتى با آن گذراند. چون بارش سنگين شد، هر دو آن ها خداوند صاحب اختيارشان را خواندند كه اگر به ما فرزند صالحى بدهى سپاسگزار خواهيم بود.(۱۸۹) چون خداوند فرزند صالحى به آن ها داد، در دادن فرزند صالحى كه خدا به آن ها داد شريكانى درست كردند. خدا خيلى بالاتر از چيزهايى است كه شريك او می سازند.(۱۹۰) آيا چيزهايى را شريك خدا می سازند كه چيزى خلق نكرده اند و خودشان هم خلق شده اند؟(۱۹۱) آن ها توانايى كمك به ايشان را ندارند و خودشان را هم نمی توانند يارى كنند.(۱۹۲) اگر آن ها را به هدايت دعوت كنيد از شما پيروى نمی كنند. براى شما مساوى است چه دعوتشان بكنيد چه ساكت باشيد.(۱۹۳) كسانى را كه غير از خدا می خوانيد، بندگانى مثل شما هستند. اگر راست می گوييد آن ها را بخوانيد تا دعاى شما را اجابت كنند.(۱۹۴) آيا پايى دارند كه با آن راه بروند؟ يا دستى دارند كه با آن كارى بكنند؟ يا چشمى دارند كه با آن ببينند؟ يا گوشى دارند كه با آن بشنوند؟ بگو: شريكانى را كه براى خدا قائل هستيد دعوت كنيد، بعد هر نقشه اى كه از دستتان برمی آيد براى نابودى من بكشيد و مهلتى به من ندهيد.(۱۹۵)

مولا و ياور من خدا است كه قرآن را نازل كرده و او يار و ياور افراد درستكار است.(۱۹۶) كسانى را كه غير از خدا به كمك خود می خوانيد، توانايى يارى شما را ندارند، خودشان را هم نمی توانند يارى كنند.(۱۹۷) اگر آن ها را به راه صحيح دعوت كنيد نمی شنوند و آن ها را می بينى كه به تو نگاه می كنند ولى نمی بينند.(۱۹۸) آن ها را ببخش و به كار نيك امر كن و از افراد نادان روگردان باش.(۱۹۹) اگر از شيطان وسوسه اى به تو رسيد به خدا پناه ببر، چون او شنوا و دانا است.(۲۰۰) وقتى شيطان افراد پرهیزکار را وسوسه كند خدا را ياد می كنند، آن وقت بصيرت پيدا می كنند.(۲۰۱) دوستانشان آن ها را به گمراهى میكشانند و در اين كار كوتاهى نمی كنند.(۲۰۲) وقتى آيه اى براى آن ها نياورى می گويند: چرا آيه اى انتخاب نكردى؟ بگو: من فقط از آنچه از خداوندم به من وحى می شود پيروى می كنم. اين قرآن براى افراد باايمان وسيله بينش و راهنمايى و رحمتى از طرف خداوند شما است.(۲۰۳) وقتى قرآن خوانده می شود به آن گوش كنيد و ساكت باشيد تا مورد رحمت قرار گيريد.(۲۰۴) خداوندت را صبح و شب با فروتنى و ترس، آهسته در دلت ياد كن و از افراد بی توجه نباش.(۲۰۵) كسانی كه در پيشگاه خداوند تو هستند در بندگى او تكبر نمی ورزند و او را به پاکی مى ستایند و به او سجده می كنند.(۲۰۶)

ابتدای سوره سوره بعد سوره قبل انگلیسی عربی لیست سوره ها