70
قرآ ن تنها راه اتحاد مسلمان ها و دینداران
می‌بینیم که مسلمان‌ها به صدها و هزاران فرقه تقسیم شده‌اند و هر کدام از آنها خود را بر حق و دیگران را باطل میداند. در صورتیکه همه آنها بر باطل هستند جز پیروان قرآن. چون خداوند در آیه 102 و 103 آل‌عمران سوره 3 میفرماید: «ای افرادی که (به پیغمبری محمد ص والهی بودن قرآن) ایمان آورده‌اید آنطور که سزاوار ترس از (نافرمانی و عذاب) خدا است از او بترسید و فقط در حالی که مسلمان (یعنی تسلیم بدون قید و شرط و بدون چون و چرای خدا) هستید از دنیا بروید و همگی به رشته الهی (یعنی قرآن) بچسبید و تفرقه نداشته باشید...» اما این مدعیان مسلمانی قرآن را رها کرده‌اند. به گفته این و آن چسبیده‌اند و در شرک کامل غوطه ورند. چون آیه 31 و 32 روم سوره 30 میفرماید: «.... از مشرکینی که دینشان را فرقه فرقه کردند و بصورت گروه‌هائی در آمدند (و هر دسته آنها پیرو یکنفر شدند) نباشید که هر دسته به اعتقادات خود دلخوش هستند.»
این تفرقه فقط بخاطر پیروی از این و آن است وگرنه کتاب الهی خدا برای هر دسته از دینداران یکی است. برای یهودیان تورات و برای مسیحیان انجیل و برای مسلمانان قرآن است و خدا در قانونگذاری خود شریکی ندارد. چون آیه 26 کهف سوره 18 میفرماید: «... خدا در حکم (قانونگذاری) خود کسی را شریک نمیکند.» چون پیغمبران خدا فقط پیغام بر (پیغمبر) و رساننده پیغام خدا به مردم بودند همانطور که آیه 92 مائده سوره 5 میفرماید: «... وظیفه پیغمبر ما فقط ابلاغ روشن وحی ما است.» و در مورد اختلاف نظر افراد آیه 10 شوری (شورا) سوره 43 میفرماید: «در هر چیزی که اختلاف داشتید حکم آن با خدا است...» باید ببینید خدا چه حکم و نظری داده. قرآن صریحاً پیروی از نظر دانشمندنماها و زاهدان حتی پیغمبر خدا را شرک می‌نامد. چون آیه 31 توبه سوره 9 میفرماید: «دانشمندان (دانشمندنماها) و زاهدان تارک دنیا و دیرنشین و پیغمبر خود مسیح ابن مریم را ارباب (فرمانفرما و کارفرمای) خود گرفتند در صورتیکه به آنها فقط دستور داده شده بود که معبود واحد یعنی خدا را عبادت (یعنی بندگی و اطاعت بی چون و چرا) بکنند. معبودی (یعنی کسی که خود را در مقابل او کوچک ببینید و اظهار کوچکی کنید و از هر چه گفت بدون چون و چرا اطاعت کنید) غیر از او وجود ندارد. خدا خیلی بالاتر از این چیزهائی است که شریک او میسازند.» می‌بینیم که اینکار در اسلام صریحاً شرک است. شرکی که بیشتر قریب به اتفاق دینداران در آن فرو رفته‌اند و دین‌ها را بصورت صدها و هزارها فرقه در‌آورده‌اند. در صورتیکه همه پیغمبران پیغمبر یک خدا بوده‌اند، همانطور که آیه 13 تا 15 شوری میفرماید: «خدا برای شما همان چیزی را قانونگذاری کرد که آن را به نوح سفارش کرد و همان چیزی است که به تو و حی کردیم و همان چیزی است که ابراهیم و موسی و عیسی را به آن سفارش کردیم که دین را اجرا کنید و در دین دچار تفرقه نشوید. قبول این چیز (تفرقه نداشتن در دین) که مشرکین را به آن دعوت میکنی برای آنها بزرگ و سخت است. (فکر آن را نکن) خدا هر کس را که بخواهد (برای اینکار) انتخاب میکند و هر کس را که به سوی (اطاعت از او) برگردد هدایت میکند. کسانی که علم برای آنها حاصل شد روی چشم و همچشمی‌ها و تجاوز به هم دچار اختلاف شدند ... تو مردم را به آن (تفرقه نداشتن در دین و اجرای دین) دعوت کن و در آنچه به تو دستور داده شده استقامت بورز و (از دلخواه مشرکین پیروی نکن) و بگو من به هر کتابی که خدا نازل کرده ایمان دارم و به من دستور داده شده بین شما به عدالت رفتار کنم. خدا ارباب (فرمانده) ما (در کارها) و ارباب شما است (باید ببنیم او چه فرمانی و نظری میدهد) کارهای ما مال ما و کارهای شما مال شما است. (هر یک از ما مسئول کارهای خودمان هستیم) بحث و گفتگویی بین ما باقی نمانده (باید ببینیم اربابمان چه فرمانی میدهد) خدا بین ما را جمع میکند و بازگشت (همه ما برای پس دادن حساب کارهایمان) به پیشگاه اوست.» چون همه پیغمبران برای این فرستاده شده‌اند که مردم دنیائی بسازند که در آن عدالت برقرار باشد و انسان‌ها گرگ صفت بجان هم نیفتند. چون آیه 25 حدید سوره 57 میفرماید: «بدون کوچکترین شک و تردیدی همه پیغمبرانمان را با دلیل‌های روشن فرستادیم و با آنها کتاب و وسیله سنجش (کارهای درست و غلط برای ساختن یک دنیای پاک) نازل کردیم تا مردم عدالت را برقرار کنند.» تا مردم عدالت را برقرار کنند نه اینکه دستی از غیب برون آید و کاری بکند. آیه 136 بقره سوره 2 میفرماید: «بگوئید ما به خدا و آنچه به ما نازل شده (یعنی به قرآن) و آنچه به ابراهیم و اسماعیل و اسحق و یعقوب و فرزندان او نازل شده و آنچه به موسی و عیسی داده شده (یعنی به تورات و انجیل) و آنچه به پیغمبران از جانب خداوندشان داده شده ایمان داریم و فرقی بین هیچکدام آنها نمیگذاریم و ما تسلیم خدا هستیم.» که این‌ها را به آنها نازل کرده. آیه 46 عنکبوت سوره 29 میفرماید: «با اهل کتاب (کسانی که کتاب الهی دارند) فقط با بهترین طرز بحث و گفتگو کنید. غیر از ستمکاران آنها و بگویید ما به آنچه به ما و آنچه به شما نازل شده (به قرآن و تورات و انجیل) ایمان داریم. معبود ما و معبود شما یکی است (خداوند آفریننده جهان و فرستنده پیغمبران است) و ما تسلیم او هستیم» فرقی بین هیچکدام آنها نمیگذاریم. چون همه آنها برای برقراری عدالت فرستاده شده‌اند تا حقوق هیچ انسانی توسط ظالم‌ها و فاسد ها و دیکتاتوران جهانی از بین نرود و به فرمان هیچکدام آنها بدن انسان‌ها با بمب و موشک قطعه قطعه نشود و خانه هیچکدام آنها که با زحمت و کار انسان‌ها ساخته شده بر سر آنها خراب نشود. برای اینکار باید تمام دینداران جهان که یک هدف دارند با هم متحد شوند. چون هدف دین تمام آنها برقراری عدالت در سطح جهان است. چون کلمه مردم شامل کلیه انسان‌ها در هر کجای جهان که باشند میشود و در جزئیات هر کدام از جزئیات دینی خود پیروی کنند. همانطور که آیه 43 تا 47 مائده در هدایت و نور بودن انجیل و تورات سخن میگوید و به پیروان آنها میفرماید باید مطابق کتاب الهی خود حکم کنند و در آیه 48 مائده سوره 5 میفرماید: «قرآن را به تو نازل کردیم که تصدیق کننده کتاب‌های قبل از خود میباشد ... برای هر یک از شما راه و رسمی قرار دادیم. اگر خدا میخواست شما را امت واحدی میکرد ولی میخواهد شما را در هر یک از آنها که به شما داده امتحان کند...»